तु..

गर्द आठवणींच्या बेधुंद धुक्यात
पुन्हा स्वतःला हरवून द्यावं,
अवचित यावी निबिड नभातुन
कवेत अलगद उचलुन घ्यावं,
मिठीत तुझ्या माझे ’मी’पण
भेद सर्व वितळुन जावं,
सुगंधी आरक्त श्वासांत तुझ्या
श्वासाला माझ्या प्रसवुन द्यावं,
पुनित प्रसन्न प्राक्तनात तुझ्या
स्वतःला घट्ट कॊंदवुन घ्यावं,
बेरंग अशा अचल प्रारब्धास
हलकेच तु ढवळून द्यावं,
स्वप्नात माझ्या हलकेच येउन
गुपचुप तु उठवुन द्याव....

नातं..

देण्या-घेण्याला काही,
राहिलं नाही.
सांगाया-बोलाया काही
उरलं नाही,
बहराया-फ़ुलाया काही
मुरलं नाही,
दुखलं-जळलं कितीही मन मात्र,
तुटलं नाही,
तुझं-माझं नातं काही केल्या,
सरलं नाही..

गोची..

हि एक गोची,
ती एक गोची,
गोच्यांच आयुष्य
अन गोच्यांचीच दुनिया..

(मर्ढेकरांना साभार)

स्वप्नातील कळ्या..

नभातील चांदण्या
उतरतील काय?
श्वासातलें गंध
बहरतील काय?
ह्रदयाचे बोल
उमजतील काय?
मनींचे रंग
समजतील काय?
स्वप्नातील कळ्या
उमलतील काय?

नटश्रावण

वैशाख वणव्यात मज
नटश्रावण दिसला,
घननीळ गहिरा गा
आर्त गहिवरला,
काळीजवेळी का कातर
पाझर हा फ़ुटला,
तव म्रुदगंध मदमस्त
मंद सा सुटला,
पतितप्रेमपवनाला पुन:
मार्गारव गा सुचला,
शापितश्वासाचा श्वास
सहज तव चुकला,
मज आज पुन्हा
तु दिसला!!!
पुन्हा तु दिसला!!

गाठ

वाट्ल नव्हतं की ती

भॆट शेवटची ठरावी?

अन नियतीशी निसटणारी गाठ

आणखी गठ्ठ बसावी...

प्रारब्ध..

आताशा माझ्या "चुप्प" बसण्याचा

फ़ायदा किरकोळ "प्रश्न" ही घेत असतात,

आणि जाताना त्यांच्या सोयीने

"उत्तरं" ही जबरदस्तीने नेत असतात.

तुझ्यातील कातळाचा प्रस्तरभंग होण्याचा

माझी ’पाझरमाया" वाट बघत्येय,

परंतु सदैव तुझ्या मर्जीतील नियती

माझ्या प्रारब्धाची वाट रोकत्येय..

चक्र....

खुपदा वाटतं की खुप काही लिहावं

पण लिहायला घेतलं की वाटतं,

शब्दच गोठले आहेत,

आणि अर्थ थिजले आहेत,

मग लिहायचा अट्टाहास तरी कशासाठी?

अशावेळी स्वप्नातील चांदण्या तशाच कोंदल्या जातात

तुज़्या प्रच्छ्न्न आठवणींच्या विळख्य़ामध्ये,

त्यातील काही अडकतात,

तर काही निसटतात..

अलगदपणे...

आणि पुन्हा सुरु होतात माझे स्त्राव

आशयातुन शब्दांकडे

तुझ्या आठवणींना वितळवन्यासाठी..

आणि सुरुवात होते एका न थांबणारया चक्राची...